Perde kapanırken, geleceğe yeni bir kapı aralanıyor.
Melpomene son bir kez kafasını kaldırıp bakıyor dekora. Gizli bir el ipleri aşağı çekiyor. Sağından ve solundan dans ederek gelen perdeler, gerçeklik ve sahtelik arasına geri dönülmez bir duvar örüyor. İçerisinde kaybolduğu sahne daralıyor. Görünürlüğüne ihanet eden dekor küçülüyor.
Seyircinin alkışları, perdelerin dansı ile birleşirken, oyuncu ile Melpomene’nin ayrılık seremonisi, geleceğe olan kapıyı aralıyor. Köprüler beliriyor önünde. Üzerindeki spotlar daha fazla belirginleştiriyor yüzündeki ifadeyi. Thalia gülümsüyor seyirciye son bir defa.
Elinde kalan iki adet maske. İki anahtar…
Ve kapıların önünde uzanan köprüler, kapanacak yeni perdeler için bir hazırlık süreci, bir yaşam biçimi.
Hayat sonsuz bir oyunun antraktı hepimiz için. Her kapanan perdenin sonunda şakşakçının bir hareketi üzerine kurgulanmış sahte mutluluklar belki.
Perdeler arasında, rollerini doğru ve yanlış oynayan maskeli yüzler. Hangi oyunun içerisinde olduğunu idrak edemeyen, başrol kapma mücadelesi içerisinde, sahteliğe hapsolan kararmış ufuklar. Işıklar sahneyi daha fazla aydınlatmaya başladığında, yüzlerindeki sahte gülümsemenin daha fazla mide bulandırdığı, idrakten uzak gönül katilleri.
Bir hayal kahramanının, kâinata haykırmak istediği gerçeğin üzerine bina edilmiş, küçük dünyasının büyük oyunu. Hepimizin başrolde olduğu, hepimizin hizmet etmeye çalıştığı… Alkışlar karşısında bazı oyuncuların köşe bucak kaçtığı ve kalanların şakşakçıyla gönül bağı kurduğu büyük oyun.
Perdeler açılıyor ve perdeler kapanıyor. Maskeler bir bir düşüyor yüzlerinden. Oyunu beğenmeyen her seyirci, sonsuzluğun sahnesinden düşüyor aşağılara. Sahte kahkahalar yankılanıyor dekorun mermerlerinde. Bir aceminin performansı, bin seyirciye mezar oluyor…
Sahte alkışlarla sonlanan perde, gözlerini kör ediyor aceminin. Başrolü kapma hırsı, küçük dünyanın hayallerine yelken açan gemileri batırıyor bir bir. Oyuncular boğuluyor derin sularda… Ve ayni kahkaha tekrar duyuluyor. Aynaya baktığında bile kendini görmekten aciz kalıyor acemi. Maske kör ediyor, maske yok ediyor.
Antraktta oyun başladığı gibi devam ediyor oyunculara rağmen!
İnayet sınırları test ediliyor perde perde.
Ve seyirci izliyor olanı biteni. Seyirci küçük dünyanın hayallerinden uzaklaşıyor. Hayal kırıklıkları sarmalıyor tiyatronun taşlarını. Aynı kahkahalar duyulmaya devam ediyor.
Susturamıyorlar kahkahaları. Karanlık tiyatronun sahteliğini göremiyorlar. Açtıramıyorlar ışıkları.
Sesler yükselmeye başlıyor. Yankılanıyor tiyatronun duvarlarında.
Seyirciler uzaklaşıyorlar gerçeğin anlatımından.
Ve alkışlardan kaçanlar için perde kapanıyor.
Yeni bir kapı beliriyor önlerinde…
Ve yeni köprüler…
* Melpomene ve Thalia : Tiyatroda trajedi ve komediyi temsil eden maskelerin isimleri.